တေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကေလးမ်ားကို စာသင္ေပးေနတဲ့ ဆရာမေလး ယူလီယာ ဗာဆီယက္ဗနာ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ စာၾကည့္ခန္းအတြင္းသို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။ေပးစရာ ေငြေၾကး ကိစၥမ်ားကို ရွင္းလင္းေပးရန္ျဖစ္သည္။
"ထိုင္ပါ၊ ဆရာမ" .. ဟုေျပာရင္း
"ေပးစရာရွိတာေလးေတြကို ေပးမလို႔ အေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ။ ဆရာမလည္း ေငြလိုေရာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကလည္း မေတာင္းဘူး၊ ေကာင္းၿပီေလ။ အခုေပးတာေပါ့၊ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖို႔ ဆရာမကို တစ္လ ရူဘယ္ ၃၀ နဲ႔ သေဘာတူခဲ့တယ္ေနာ္"
"တစ္လ ၄၀ ပါ"
"မဟုတ္ဘူး သံုးဆယ္။ ဒီမွာ စာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေရးထားတယ္။ အိမ္မွာ ကေလးေတြကို စာလာျပေပးတဲ့ ဆရာမ မွန္သမွ် တစ္လ ရူဘယ္ ၃၀ အၿမဲေပးခဲ့တယ္။ ဆရာမ ဒီမွာ စာသင္ေပးေနတာ အခုဆိုရင္ ၂ လ ရွိသြားၿပီေနာ္"
"ႏွစ္လနဲ႔ ငါးရက္ပါ"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ပါနဲ႔ ေပါင္းမွ ႏွစ္လ တိတိ၊ အားလံုး ဒီမွာ စာနဲ႔ ေရးမွတ္ထားတယ္။ အခု ဆရာမကို ေပးရမွာက ႏွစ္လစာဆိုေတာ့ ရူဘယ္ ၆၀။ အဲဒီ အထဲက တနဂၤေႏြ ၉ ရက္ကို ႏႈတ္ရဦးမယ္။ တနဂၤေႏြေတြမွာ ဆရာမဟာ ကိုလ်ာကို စာမသင္ေပးခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အားလပ္ရက္နဲ႔ ပိတ္ရင္ ၃ ရက္ပါေသးတယ္။"
ဆရာမေလး ယူလီဗာ့ ဆီလီယက္ဗနာသည္ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲလာကာ စကတ္ အနားစြန္းေလးမ်ားကို လက္ဖ်ားႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ကိုင္ေနသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ။
"အားလပ္ရက္ သံုးရက္၊ သံုးရက္အတြက္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရူဘယ္ျဖတ္ရမယ္။ ကိုလ်ာေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး စာမသင္ခဲ့ရဘူး။ ဆရာမဟာ ဗာယာနဲ႔ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ အိမ္ရွင္မက ဆရာမကို ညစာ စားၿပီးခ်ိန္ဆိုရင္ အနားေပးတယ္။ တစ္လ ၁၂ ရူဘယ္နဲ႔ ခုနစ္ ရူဘယ္ေပါင္းေတာ့ တစ္ဆယ့္ကိုး ရူဘယ္၊ လစာထဲက တစ္ဆယ့္ကိုး ရူဘယ္ကို ႏႈတ္ေတာ့ ေလးဆယ့္တစ္ရူဘယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မွန္တယ္ေနာ္။"
ဆရာမေလး ယူလီယာဗာဆီလီယက္ ဗနာ၏ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးမ်ားသည္ နီရဲသြားကာ မ်က္ရည္မ်ား ဝိုင္းစို႔လာသည္။ ေမးလည္း တဆက္ဆက္ တုန္လာသည္။ ဆရာမေလးသည္ ေခ်ာင္းတခ်က္ဆိုးလိုက္ကာ ႏွာေခါင္းကို ပြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ။
"ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ မတိုင္မီက လကၻရည္ အခ်ိဳခြက္နဲ႔ ပန္းကန္ျပား ဆရာမေၾကာင့္ ကြဲသြားခဲ့တယ္။ အဲဒါအတြက္ ႏွစ္ရူဘယ္၊ လကၻရည္ခြက္က အေတာ္ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ မိသားစု အစဥ္အဆက္ ထိမ္းသိမ္းဆက္ခံလာတဲ့ ပစၥည္းမို႔ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ပိုၿပီး ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္ခဲ့တာရွိေသးတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ ကိုလ်ာဟာ သစ္ပင္ေပၚတတ္လို႔ အက်ီစုတ္ၿပဲသြားခဲ့တယ္။ အဲဒါအတြက္ တစ္ဆယ္ ရူဘယ္။ ဆရာမရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚမေလးက ဗာယာရဲ႕ ဘြတ္ဖိနပ္ကို ခိုးယူသြားခဲ့တယ္။ ဒါေတြ အားလံုးကို မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ရမွာက ဆရာမရဲ႕ အလုပ္။ ဒါ့အတြက္ ဆရာမကို ပိုက္ဆံေပးၿပီးငွားထားတာကိုး။ အဲဒီအတြက္ ငါး ရူဘယ္ျဖတ္မယ္။ ဇန္ဇဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔က ဆရာမ က်ဳပ္ဆီက ေငြ ဆယ္ရူဘယ္ ေခ်းခဲ့တယ္။"
"ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ ရွင့္ဆီက မေခ်းခဲ့ဖူးပါဘူး။" ဟု ဆရာမေလးက ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေျပာသည္။
"ဒီမွာ အားလံုးကို စာနဲ႔ေရးမွတ္ထားတယ္။"
"ဒါဆိုလည္း ေကာင္းပါၿပီ၊ ေနာက္ေတာ့ေကာ"
"ေလးဆယ့္တစ္ရူဘယ္ထဲကေန ႏွစ္ဆယ့္ ခုနစ္ ရူဘယ္ကို ႏႈတ္ေတာ့ တစ္ဆယ့္ေလး ရူဘယ္က်န္တယ္။"
ဆရာမေလး၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေနကာ သြယ္တန္းလွပေသာ ႏွာတံစင္းစင္းေပၚတြင္ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္မ်ား ဝိုင္းစို႔လာသည္။ သနားစရာ အေတာ္ေကာင္းသည့္ မိန္းကေလး ... ။
"ကၽြန္မ တစ္ခါပဲ ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါ ရွင့္ဇနီးဆီက သံုးရူဘယ္ထဲရယ္ပါ။ ဒါ့ထက္ တျပားမွ မပိုခဲ့ပါဘူး။"
"အဲဒါကို ထည့္မေျပာခဲ့ခဲ့ဘဲကိုး။ အဲဒါ က်ဳပ္စာထဲမွာ ေရးမမွတ္ရေသးဘူး။ တစ္ဆယ့္ေလး ရူဘယ္ထဲက သံုးရူဘယ္ ထပ္ႏႈတ္ေတာ့ တစ္ဆယ့္တစ္ ရူဘယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီမွာ သံုးရူဘယ္၊ ေနာက္ သံုးရူဘယ္၊ ေနာက္သံုးရူဘယ္၊ တစ္ရူဘယ္၊ တစ္ရူဘယ္ အားလံုး တစ္ဆယ့္တစ္ ရူဘယ္၊ အဲဒါ ဆရာမ ပိုက္ဆံ။"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမေလးကို ေငြ တစ္ဆယ့္ တစ္ရူဘယ္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ဆရာမေလးသည္ ေငြကို တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ လွမ္းယူကာ အက်ီ အိပ္ကပ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။
"ေက်းဇူးပါပဲ" ဟု ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဝုန္းကခနဲ ထလိုက္ကာ အခန္းထဲတြင္ ေလ်ာက္ေနမိေတာ့သည္။ စိတ္လည္း အေတာ္ ဆိုးသြားသည္။
"ေနပါဦး၊ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ရတာလဲ။" ဟု ခပ္ဆက္ဆက္ ေမးလိုက္သည္။
"ပိုက္ဆံ ေပးတဲ့ အတြက္ပါ။"
"က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို ေငြလိမ္ေပးေနတာ၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ေအးဓားျပတိုက္ေနတာ၊ ဘာျပဳလို႔ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္တာလဲ။"
"တျခားမွာဆို တျပားမွေတာင္ မရလို႔ပါ။"
"တျပားမွ မရဘူး ဟုတ္လား၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ေအးေလ .. ၊ အံ့ၾသစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို ရက္စက္တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ေပးခ်င္လို႔ပါ။ ခင္ဗ်ား လစာ ႏွစ္လအတြက္ ရူဘယ္ရွစ္ဆယ္လံုးလံုး၊ အျပည့္ေပးမွာပါ။ ေဟာဟိုက စာအိပ္ထဲမွာ အျပည့္ထည့္ထားပါတယ္။ ဆရာမ ... ဘာျပဳလို႔ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ ေပ်ာ့ညံ့ရတာလဲ။ မဟုတ္တာ ဘာျပဳလို႔ ျပန္မေျပာရဲရတာလဲ။ မဟုတ္တာကို ျပန္ေျပာရဲရမယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘဝမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေနလို႔ ရေတာ့မွာလဲ။ ဒီလို ေပ်ာ့ညံ့လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ဆရာမေလး မ်က္ႏွာျပံဳးေယာင္သန္းလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမေလးအား ဘဝေနနည္း သင္ခန္းစာတစ္ရပ္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ေပးမိလိုက္သည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ရင္း သူမ၏ လစာ ရူဘယ္ ၈၀ ကို ေပးလိုက္ပါသည္။ ဆရာမေလးသည္ အံ့အားသင့္၍ ေနသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
ဟု ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖင့္ ေျပာရင္း အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ သူထြက္သြားေလမွပင္ သူ၏ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ေလာကႀကီးမွာ ရက္စက္တယ္ဆိုတာ အလြန္လြယ္ကူတဲ့ အလုပ္ပါလားဟု ေတြးေနမိလိုက္ေတာ့၏။
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္၉၊ ၁၉၉၅ ေအာက္တိုဘာလ။
ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး Anton Chekhoy ၏ ဝတၳဳတို Softy ကို ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္က ဘာသာ ျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါသည္။
(အျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘာသာျပန္သူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရယူထားျခင္း မရွိပဲ ျပန္လည္ ေဖၚျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment